شعر پاتریوتیک من

وطنم را دوست ندارم

درختان و رودخانه‌ها و دریاها یش را دوست دارم

مردمش را دوست ندارم

چال روی لپ‌هایشان را وقتی‌ که می‌‌خندند و بوی پلو خورش پیچیده در روزگارشان را دوست دارم

وقتی‌ که ماهی‌‌ها توی تورها پهلو می‌‌زنند تا پوست آینه کاریشان یک لحظه در هوا برقی بزند که بتوانید بدون اینکه تصورش را کرده باشید در یک لحظه ناب، مرز بین روز و شب، فلس و ستاره را گم کنید

وطنم زیر پایم نمی‌‌تپد دیگر

ساکت است، سکوتی از عمق تاریخ

می‌ گویم می‌‌بینم می‌‌شنوم که تاریخ رگ‌هایم را گرم می‌‌کند

وطنم چاق و خوش اشتها می‌‌بلعد آن‌ مردم را با چال گونه هایشان، بوی نانها و خورش‌ها اما می‌‌ماند و می‌‌پیچد در تاریخ و یک صدای دوری خیال همه مان را راحت می‌‌کند: "این مایع قرمز که در کوچه‌هایش جاریست خون نیست، شراب ناب شیراز است"

دوستش ندارم

خدایم را از سر لج و لجبازی لای جنگلهای طاسش قا یم کرده و چکمه‌های گلی برادران سربازم را - که قرن‌ها استعاره‌ام ، شیره جانم، آب چشمم بودند- توی صورتم می‌‌کوبد

نور چراغ خانه شوهرم را در خانه‌های زشت خودش به قیمتهای کلان تقسیم کرده، ملا‌هایش میروند روغن تن مردم را میفروشند، مزد قرن‌ها پناهشان را می‌‌ستانند

دوستش ندارم

ملا‌هایش را دوست ندارم

شاهانش را که تاکسی‌ها هنوز و همیشه برایشان فاتحه میخوانند، دوست ندارم

ملا‌های من یک وجبند و عبایشان روی زمین می‌‌کشد، از توی شمعدانی‌ها بیرون می‌‌آیند و قطار قطار صف می‌‌کشند، کتاب به دست با اخم کوچک جبینشان

ملاها‌های من نصر الدینند، نصر دینند، پیروزی مخوف دین

گول زنانگی وطنم را نخورید

نه اینکه بگویم فاحشه است اما کم کم زنیست با بساط مردانگی که زنده و سرحال خودش را زیر پایم به موش مردگی زده است

زمستانش اینجاست

زمستانی که دوستش ندارم

که با برفش، شهوت فساد انگیز تنم را خیس و آسمان را خشکتر و خشکتر می‌‌کند

بهش بگویید وطن بهارم است

سبزی سبزه زارم است

بهش بگویید دوستش ندارم

و قلبم را هرگز و هرگز دستش نمیگذارم

بهش بگویید ناکس پس بده به من زنانت را

پس بده به من زنانگی‌ام را

پس بده به من زمانم را ، زمانم را، زمانم را، زمانم را، زمانم را، زمانم را