امان از قصه‌های دراز و کوتاه، بد و خوب شهر ما

اینجا شهرها کنار هم خوابیده اند، دستها روی سینه، پاها دراز، تفها آویزان
تصویری دارم از مرکز ثقل این شهرها که صبح‌هایش بوی کله پاچه می‌‌دهد
و چربی‌ این بوست که مرا یاد روایاتی از این شهر می‌‌اندازد
خدا را شکر که کلّه‌ام از مفهومهای گنده خالی‌ شده است
شاید اثر شیشلیک چاق و چله‌ای است که تن‌ لشش را چسبانده به دیواره شکمم
شهر عصبانی، شهر مردهای کلفت
شهر دختران جوان و زیبا که با تنهای سفید و سینه‌های بریده روی تختهای بیمارستانها دراز کشیده اند و از پنجره به بیرون خیره شده اند
خیره به بوی کله پاچه که در سرد صبح زمستان مظلوم ۱۳۸۸ می‌‌پیچد و بالا می‌‌رود و تمام کودکی ما را با خودش می‌‌برد
از دنیایی‌ که دیگر وجود ندارد
به دنیاهایی که هرگز وجود نخواهند داشت
دیگر قلبم از این شهر گرفت و سیاه و پاره شد
قصه‌اش را برای وقتی‌ دیگر می‌‌گذارم
شوخی‌ نمی‌‌کنم
برای وقتی‌ که دور می‌‌شوم انقدر دور
حتا به اندازه نصف کره زمین
و زیرش می‌‌نویسم
تهران، دی‌ ۱۳۸۸